Η σχέση μας με την ΠΣΟ δεν είναι ούτε χτεσινή, ούτε ευκαιριακή. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας αρκετά νωρίς, από τα άγουρα ακόμη βήματά του έδειξε διεθνιστικά χαρακτηριστικά και στο βαθμό των δυνατοτήτων του και ανάλογα τις συνθήκες σε κάθε χρονική περίοδο, προσπαθούσε με τη συμμετοχή του να βοηθά, να παρεμβαίνει, να δρα μέσα από την ΠΣΟ και μαζί με την ΠΣΟ.
Ετσι, τον Οκτώβρη του 1945 τετραμελής αντιπροσωπεία της ΓΣΕΕ, στην οποία τότε πλειοψηφούσαν οι κομμουνιστές, πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο της ΠΣΟ στο Παρίσι. Το 1946 μετά το ιστορικό 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και την κυριαρχία του ΕΡΓΑΣ η ΠΣΟ είχε μόνιμη παρουσία στην Αθήνα. Το 1953 το στέλεχος του ΚΚΕ Κώστας Θέος, καπνεργάτης από το Βόλο, εκλέχτηκε αντιπρόεδρος της ΠΣΟ!Το 1956, η ΠΣΟ οργάνωσε διεθνή έρανο για την οικονομική στήριξη των Ελλήνων αγωνιστών που βρίσκονταν φυλακισμένοι από το μετεμφυλιακό αστικό καθεστώς της Ελλάδας. Οταν στη διάρκεια της δικτατορίας στις 3 Απρίλη 1968 ιδρύθηκε στη Ρώμη η παράνομη τότε ΕΣΑΚ ο ρόλος και η βοήθεια της ΠΣΟ ήταν καθοριστικά. Αντιπροσωπείες της ΕΣΑΚ πάντοτε έπαιρναν μέρος σε όλα τα Συνέδρια και τα Φόρουμ της ΠΣΟ.
Μετά τις ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991, όταν η CGT- Γαλλίας, η CGIL - Ιταλίας και οι CO.CO Ισπανίας, πρωτοστατούν για να διαλυθεί η ΠΣΟ, η ΕΣΑΚ αντιστέκεται και παίρνει ξεκάθαρη θέση από την πρώτη στιγμή. Συντονίζεται και δρα μαζί με όσους στηρίζουν την ύπαρξη και ανασυγκρότηση της ΠΣΟ.
Στο 13ο κρίσιμο Συνέδριο στη Δαμασκό της Συρίας, με όλες της τις δυνάμεις η ΕΣΑΚ συγκρούστηκε με τους οπορτουνιστές και τις απόψεις τους. Ετσι δεν πέρασε η γραμμή της διάλυσης. Ιδιο ενεργητικό ρόλο συνέχισε να έχει το κίνημά μας και μετά. Στο 14ο Συνέδριο του 2000, στο Νέο Δελχί, το ΠΑΜΕ εκλέχτηκε στη θέση του Αντιπροέδρου και στο 15ο Συνέδριο του 2005 στην Αβάνα της Κούβας στη θέση του Γενικού Γραμματέα.
Ολη αυτή η πορεία δείχνει ότι η σχέση μας με την ΠΣΟ είναι πολύχρονη, δοκιμασμένη και σταθερή.
Ετσι, όταν έγινε η πρόταση να φιλοξενηθεί το 16ο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο στην Αθήνα ήταν αδύνατο να αρνηθούμε. Ισα - ίσα που ήταν τιμή και αναγνώριση για τους αγώνες της Εργατικής μας Τάξης.
Το Συνέδριο γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο. Μια περίοδο που έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι η βαθιά οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η κλιμάκωση του πολέμου σε βάρος των εργαζομένων, που οδηγεί εκατομμύρια εργαζόμενους στη μαζική ανεργία, στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στη μετανάστευση και το άλλο είναι η εντεινόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού με στρατιωτικά μέσα, με επεμβάσεις.
Ολες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, τόσο οι νεο-συντηρητικές όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές και σε συνεργασία και μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες που έχουν να διαχειριστούν την κρίση έχουν περάσει σε μια πρωτοφανή επίθεση ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων και των κατακτήσεων. Κατακτήσεις που χρειάστηκαν σκληροί αγώνες για να κατακτηθούν. Οι μισθοί, η Κοινωνική Ασφάλιση, τα κοινωνικά δικαιώματα, οι Συλλογικές Συμβάσεις χτυπιούνται. Η ανεργία και η φτώχεια μεγαλώνουν. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, στην Παιδεία και σε όλους τους στρατηγικούς τομείς αποτελούν πεδίο μεγάλης κερδοφορίας για τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια.Απέναντι σε αυτές τις αντεργατικές πολιτικές, η εργατική τάξη σε πολλές χώρες των πέντε ηπείρων αντιστάθηκε, έδειξε ανυπακοή, οργάνωσε σημαντικές απεργίες, σημαντικούς αγώνες, πολύμορφες δραστηριότητες. Συνειδητοποιούμε πιο βαθιά ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο, παρά μόνο βαρβαρότητα.
Τα συνδικάτα μέλη και φίλοι της ΠΣΟ στάθηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων. Στο Περού, στο Μεξικό, στην Κολομβία, στη Βραζιλία, στην Κόστα Ρίκα, στον Παναμά, στη Νότια Αφρική και στη Νιγηρία, στην Ινδία, στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές και στη Σρι Λάνκα, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, στη Γαλλία, στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα και αλλού.
Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία απέναντι στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Οργάνωσε δεκάδες πρωτοβουλίες, δεκάδες δραστηριότητες έμπρακτης αλληλεγγύης, στάθηκε δίπλα μαζί με όσους αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά της. Κορυφαίες στιγμές αυτής της πενταετίας για τη δράση της ΠΣΟ ήταν τέσσερις μεγάλες κινητοποιήσεις που οργανώσαμε:
-- Την 1 Απρίλη 2009 όπου σε 45 χώρες οργανώθηκαν απεργίες, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια.
-- Την τριήμερη απεργία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό τον Ιούνη του 2010, στα λιμάνια όλου του κόσμου ενάντια στα εμπορικά πλοία του Ισραήλ.
-- Τη σπουδαία κινητοποίηση στις 7 Σεπτέμβρη 2010 με το κεντρικό σύνθημα της ΠΣΟ «Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική τους κρίση», όπου μόνο στο Νέο Δελχί της Ινδίας πάνω από 1.000.000 εργάτες πήραν μέρος στην κινητοποίησή μας, ενώ την ίδια μέρα σε 56 χώρες ξεδιπλώθηκαν αγωνιστικές πρωτοβουλίες με τα ίδια συνθήματα και τις ίδιες σημαίες.
-- Την πανευρωπαϊκή μέρα δράσης στον κλάδο των Μεταφορών που οργανώσαμε στις 2 Μαρτίου ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, απαιτώντας δημόσιες, αξιόπιστες και φτηνές συγκοινωνίες για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου που ζούμε είναι η ένταση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που είναι η άλλη όψη της επιθετικότητας του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της κρίσης. Το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά και αυτές τις μέρες στη Λιβύη που, με πρόσχημα, με ψεύτικη δικαιολογία την προστασία των αμάχων, τα αεροπλάνα των ιμπεριαλιστών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βομβαρδίζουν τη Λιβύη. Αυτοί οι ίδιοι που στήριζαν το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Καντάφι, αυτοί οι ίδιοι που έβγαζαν μαζί του φωτογραφίες και υπέγραφαν μαζί του κερδοσκοπικά συμβόλαια, αφού οργάνωσαν εσωτερικές αντιδράσεις, τώρα βομβαρδίζουν και σκοτώνουν το λαό της Λιβύης.
Το ίδιο έργο παίχτηκε στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Κολομβία με τις στρατιωτικές βάσεις, στην Ονδούρα με το πραξικόπημα, στην Αϊτή με αφορμή το μεγάλο σεισμό, στο Νταρφούρ. Στα ίδια σενάρια των ιμπεριαλιστών εντάσσονται οι συγκρούσεις στη Γεωργία, στην Κορεατική Χερσόνησο και στην Ακτή του Ελεφαντοστού.
Μέσα σε αυτές τις περίπλοκες και δύσκολες συνθήκες προβάλλει το ερώτημα: Τι διεθνές συνδικαλιστικό Κίνημα χρειάζεται σήμερα η παγκόσμια εργατική τάξη;
- Ενα κίνημα που θα συμβιβάζεται και θα συμμαχεί με το καπιταλιστικό σύστημα για να το «εκσυγχρονίσει»; `Η ένα κίνημα που θα εκπροσωπεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και που θα είναι σε σύγκρουση με τους καπιταλιστές μέχρι την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος;
- Ενα κίνημα που θα στηρίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Γιουγκοσλαβία; `Η ένα κίνημα που θα είναι σε σύγκρουση με τον Ιμπεριαλισμό και τους άδικους πολέμους του; Που θα αγωνίζεται για την ειρήνη και τη φιλία ανάμεσα σε όλους τους λαούς;
- Ενα κίνημα που θα προσπαθεί να ενώσει την εργατική τάξη για να συνεργαστεί με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας; `Η ένα κίνημα που θα ακολουθεί τη γραμμή του ταξικού αγώνα και θα ενώνει ολόκληρη την εργατική τάξη με βάση τα δικά της τα ταξικά συμφέροντα;
- Ενα κίνημα που θα στηρίζει την πολιτική του Ισραήλ, που θα συκοφαντεί την Κούβα, θα συκοφαντεί τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία, το Ιράκ και τη Βόρεια Κορέα; `Η ένα κίνημα του προλεταριακού διεθνισμού που θα είναι σταθερά στο πλευρό του Παλαιστινιακού Λαού για να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, θα στηρίζει την κουβανέζικη επανάσταση και θα υπερασπίζει το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει μόνος του για το παρόν και το μέλλον;
- Ενα κίνημα, μια γραφειοκρατική ελίτ, των γραφείων, με πλούσιους μισθούς, μέσα στη διαφθορά και τη συναλλαγή; `Η ένα κίνημα που τα στελέχη του, η ηγεσία του σε τοπικό, κλαδικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο θα είναι ταυτισμένοι με την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους ακτήμονες, τους μετανάστες και τους ιθαγενείς;
*Ο Γιώργος Μαυρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Γενικός Γραμματέας της ΠΣΟ
