Με το ξέσπασμα της κρίσης και μέχρι σήμερα,
ιδιαίτερα μάλιστα μπροστά στις εκλογές, αξιοποιούνται κάθε λογής
επιχειρήματα, αποπροσανατολιστικά και εκβιαστικά διλήμματα για να
συσκοτιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο το κύριο: ότι δηλαδή τα
συμφέροντα, οι ανάγκες της εργατικής τάξης δεν έχουν καμία σχέση με τα
συμφέροντα του κεφαλαίου, δηλαδή των αφεντικών τους, την αντιλαϊκή και
αντεργατική πολιτική που υπηρετούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλα τα
άλλα κόμματα, πλην του ΚΚΕ.
Στους
χώρους δουλειάς, σε κάθε κλάδο, ξεδιπλώνεται μια άγρια επίθεση σε βάρος
των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τα επιχειρήματα της εργοδοσίας για να
επιτύχει τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις είναι συγκεκριμένα: «να
διαφυλάξουμε την επιχείρησή μας, την οικογένειά μας», «να αποδεχτείτε
αυτή τη μείωση μισθού για να μην έρθουν τα χειρότερα», «υποσχόμαστε ότι
δεν θα κάνουμε απολύσεις αν αποδεχτείτε μείωση», «μόλις βγούμε από την
κρίση οι μισθοί σας θα επανέλθουν στην προηγούμενη κατάσταση», και άλλα
τέτοια. Τι επιδιώκει δηλαδή η εργοδοσία; Να πείσει δήθεν τάχα τους
εργάτες ότι μπορεί να βάλει φρένο στην ακόρεστη δίψα της για κέρδη. Να
πείσει για υποτιθέμενες «διασφαλίσεις» που παρέχει προκειμένου οι
εργαζόμενοι να κάνουν υποχωρήσεις στους μισθούς, σε δικαιώματα και
κατακτήσεις. Και κυρίως να παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους, από
την ταξική πάλη, να υποταχτούν στην ταξική συνεργασία για να εντείνεται η
εκμετάλλευσή τους.
Αυτά για
παράδειγμα λέει αυτή τη στιγμή η πολυεθνική «Καρφούρ - Μαρινόπουλος,
ΝΤΙΑ» στους εργαζόμενους για να αποδεχτούν μείωση μισθών 10% μέσω
ατομικών συμβάσεων εργασίας. Ομως είναι έτσι τα πράγματα; Στον
ανταγωνιστή της παραπάνω επιχείρησης, τον «Βερόπουλο», το εργοδοτικό
σωματείο καταδίκασε τους εργαζόμενους σε μειώσεις μισθών 12% για τους
8ωρους, 10% για τους 4ωρους. Αυτό όμως σε τίποτα δεν εμπόδισε την
εργοδοσία να προχωρήσει και σε απολύσεις. Πέτυχε μάλιστα και
ευνοϊκότερους όρους για την επόμενη επίθεσή της, δηλαδή και πιο φτηνούς
εργαζόμενους στη δουλειά, αλλά και πιο φτηνούς εργαζόμενους στην
απόλυση. Το ίδιο και στα «Sprider» όπου η εργοδοσία έστησε «εν μια
νυκτί» σωματείο και επέβαλε μείωση μισθών από 17% έως 20%. Σε τίποτα
αυτό δεν την εμπόδισε ούτε την δέσμευσε για να προχωρήσει στη συνέχεια
σε απολύσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά και από κάθε κλάδο. Στην
«Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία» π.χ. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ καλούσαν τους εργάτες να
δεχτούν απολύσεις για να σωθούν αλλά μετά έγιναν και νέες εκατοντάδες
απολύσεις, μπήκαν κι άλλα «λουκέτα». Οσο μάλιστα βαθαίνει η κρίση και ο
ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων και μερίδων του κεφαλαίου θα
θεριεύει, τόσο οι εργοδότες θα επιδιώκουν να «κατασπαράξουν» μισθούς,
δικαιώματα και κατακτήσεις.
Σε
αυτό βέβαια η εργοδοσία έχει άξιους συνεργάτες τα κόμματα που την
υπηρετούν, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τους
οπορτουνιστές σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Για παράδειγμα όλα
τα προηγούμενα χρόνια η ηγεσία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων
(ΠΑΣΚΕ - ΑΠ) καλλιεργούσε αυτή την λογική στους εργαζόμενους. Οτι δηλαδή
τα συμφέροντά τους είναι δεμένα με τα συμφέροντα των εργοδοτών. Και
πάνω σε αυτή τη γραμμή χάραζε το δρόμο των υποχωρήσεων, με ΣΣΕ κομμένες
και ραμμένες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και του ρεαλισμού, με
εργασιακές σχέσεις λάστιχο, κομμένες και ραμμένες στις απαιτήσεις της
εργοδοσίας. Και ταυτόχρονα οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες
πήγαιναν ακόμα ένα βήμα παραπέρα, δεν εφάρμοζαν και δεν εφαρμόζουν ούτε
αυτές τις συμβάσεις ντροπής που υπέγραφαν, επέβαλλαν και επιβάλλουν
συνθήκες ζούγκλας μέσα στους τόπους δουλειάς αξιοποιώντας κάθε ελαστική
μορφή απασχόλησης.
Απέναντι
λοιπόν στους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου και τους κάθε λογής
δορυφόρους και λάτρεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στέκεται καθαρά το ΚΚΕ. Το
μόνο Κόμμα που επιμένει, αναδεικνύει και παλεύει για να φωτίσει την
επιτακτική ανάγκη η εργατική τάξη να οργανωθεί και να έρθει σε ρήξη με
τα μονοπώλια. Που καλεί τους εργαζόμενους να οργανωθούν στα σωματεία,
στα συνδικάτα, να αναπτύξουν ενιαία, όλοι για έναν και ένας για όλους
τους ταξικούς αντικαπιταλιστικούς αγώνες, ενάντια στην τάξη των
καπιταλιστών και στην εξουσία τους, να αλλάξουν το συσχετισμό δύναμης
και στο κίνημα αλλά και στο πολιτικό επίπεδο, ως μονόδρομο για να μπουν
εμπόδια στα αντεργατικά μέτρα, να υπάρξουν κάποιες κατακτήσεις σήμερα
για την οριστική ανατροπή των αστών, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων,
την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους με εργατική
εξουσία. Γι' αυτό και συμφέρον κάθε εργάτη είναι να δυναμώσει το ΚΚΕ
και μέσα από τις επικείμενες εκλογές, για να δυναμώσει η πάλη των
εργατών ενάντια στον εχθρό τους, στην τάξη των εκμεταλλευτών και όσους
τους ανέχονται, καλύπτουν, στηρίζουν.
