Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

«Κι ύστερα οι λαοί αποκτήσανε Στάλινγκραντ» (Φώτης Αγγουλές)

Στις 2 Φλεβάρη 2013 συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στο ηρωικό Στάλινγκραντ εναντίον των ναζί.
Η νίκη αυτή ήταν καθοριστική για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σήμανε τη στροφή στη μέχρι τότε πορεία του και προανήγγειλε τη συντριβή της Γερμανίας και των συμμάχων της από τον Κόκκινο Στρατό. Δυνάμωσε τα αντιστασιακά κινήματα των κατεχόμενων από το ναζισμό λαών, στα οποία πρωτοστάτησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Αυτήν την ιστορική αλήθεια δε μπορούν να τη σβήσουν οι πλαστογράφοι της ιστορίας, όσο και αν προσπαθούν.
Μετά από 70 χρόνια, το όνομα Στάλιν και Στάλινγκραντ ηχούν ακόμη ηρωικά στη μνήμη του ρωσικού λαού, των βετεράνων του πολέμου. Τόσο, που ανάγκασαν τις αρχές του Βόλγκογκραντ (η σημερινή ονομασία του Στάλινγκραντ) να επαναφέρουν το ιστορικό όνομα της πόλης, έστω και για μερικές ημέρες το χρόνο.
 Γι’ αυτό μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν τα όσα φαιδρά και ανιστόρητα αναπαράγονται στην εφημερίδα «Τα Νέα» για τη μάχη του Στάλινγκραντ, για «την πόλη του σταλινικού τρόμου», «τον πανικό του Στάλιν, όταν έγινε η επίθεση», «το ρωσικό χειμώνα που έκρινε τη μάχη».
Κανένας λαός δε νικά σε τέτοιες μάχες, όταν έχει πανικοβλημένους ηγέτες. Πολύ περισσότερο κανένας λαός δεν τους θυμάται.
 Όλα αυτά γράφονται και αναπαράγονται γιατί θέλουν να κρύψουν το βασικό. Ότι τη μάχη έκρινε η δύναμη της σοβιετικής εξουσίας. Η νίκη αυτή απέδειξε την υπεροχή του σοσιαλισμού. Την κατέκτησε ο σοβιετικός λαός με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και του Ι. Στάλιν. Τη στιγμή που οι Αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές καθυστερούσαν σκόπιμα να ανοίξουν δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη, περιμένοντας την εξασθένιση τόσο της ναζιστικής Γερμανίας όσο και της Σοβιετικής Ένωσης, που θα τους έφερνε σε θέση ισχύος. Διαψεύστηκαν.
 Ώστε ο Στάλιν πανικοβλήθηκε; Εκείνος που πρωτοστάτησε, πριν το Στάλινγκραντ, στην καθοδήγηση της μάχης της Μόσχας, όταν οι χιτλερικοί είχαν φτάσει λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ; Να τι έγραψε ο στρατάρχης Ζούκοφ για εκείνες τις δραματικές ημέρες: «Συχνά με ρωτούν για το ρόλο του Ι.Β. Στάλιν στη διάρκεια της μάχης της Μόσχας. Ο Ι.Β. Στάλιν βρισκόταν όλο εκείνο το διάστημα στη Μόσχα οργανώνοντας τις δυνάμεις και τα μέσα για τη συντριβή του εχθρού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε τις υπηρεσίες του. Σαν επικεφαλής της Κρατικής Επιτροπής Άμυνας και με στήριγμα στον καθοδηγητικό μηχανισμό των Λαϊκών Επιτροπάτων, ο Στάλιν έκαμε μια κολοσσιαία δουλειά για την οργάνωση των απαραίτητων στρατηγικών εφεδρειών και των υλικοτεχνικών μέσων για την εξασφάλιση της αντεπίθεσης στη Μόσχα. Με την αλύγιστη απαιτητικότητά του έκανε, μπορούμε να πούμε, σχεδόν τα αδύνατα δυνατά». (Στρατάρχης Ζούκοφ, Αναμνήσεις και Στοχασμοί, σελ. 69).
 Μετά από αυτήν την κρίσιμη μάχη ο Στάλιν «πανικοβλήθηκε» και «κρυβόταν»; Ντροπή κύριοι του «Συγκροτήματος». Αλλά τι να περιμένει κανείς; Στην υπηρεσία των Γερμανών κατακτητών βρέθηκαν τα έντυπα του Συγκροτήματος Λαμπράκη στην Κατοχή. Χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα:
«Και στο κύριο άρθρο του «Ελεύθερου Βήματος» της 26 Ιούνη 1941: «Από της πρωίας χθες αι Ιταλικαί Στρατιωτικαί Αρχαί εγκατεστάθησαν επισήμως και εις την Πρωτεύουσαν της Ελλάδος.  Λαμπραί τελεταί εσημείωσαν το ιστορικόν γεγονός τούτο, το οποίον ο Αθηναϊκός Λαός παρηκολούθησε με ηρεμίαν και ευπρέπειαν εν μέσω ατμοσφαίρας βαθυτάτης κατανοήσεως της πραγματικότητος.  Αι Ιταλικαί Αρχαί Κατοχής είχον την ευτυχή και ιπποτικήν έμπνευσιν να περιλάβουν εις τον κύκλον της τελετής της εγκαταστάσεώς των εις Αθήνας την κατάθεσιν στεφάνου εις τον Τάφον του Αγνώστου Έλληνος Στρατιώτου.  Οι Έλληνες, εκτιμώντες την συμβολικήν αυτήν εκδήλωσιν, είναι ομόθυμοι εις το να εκφράσουν την ευγνωμοσύνην των προς την Ιταλικήν Διοίκησιν, διότι ετίμησε με τα χρώματα της Μεγάλης Ιταλίας τον Τάφον του Αγνώστου Έλληνος Μαχητού...» (Κομνηνού Πυρομάγλου, Ο Γεώργιος Καρτάλης και η Εποχή του σελ. 134).
Και τα «Αθηναϊκά Νέα» την 2 Ιούνη 1941:  «...Λησμονούντες ότι από της πρώτης στιγμής οι γερμανοί μας εφέρθησαν ως φίλοι, ότι δεν μας προσέβαλαν εις τίποτε.  Ότι αντιθέτως, μας εβοήθησαν εις όλα, ότι μας συνέδραμαν εις όλα, ότι απεδέσμευσαν τρόφιμα που ήσαν λεία πολέμου, ότι εργάζονται δια να αποκαταστήσουν τας συγκοινωνίας μας, ότι μας έδωσαν τας ύλας που χρειαζόμεθα, δια να επικοινωνήσωμεν μετά των επαρχιών.  Οι άνθρωποι, που ελησμόνησαν τας υπηρεσίας αυτάς, δεν είναι Έλληνες.  Είναι ή πεπωρωμένοι άνθρωποι ή όργανα των ξένων» (ο.π., σελ. 135-136).