«Δεν
θα καλέσουμε τους υποστηρικτές μας να βγουν στους δρόμους για να
διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας». Ποιος το είπε; Ο Αλ.
Τσίπρας σε συνέντευξή του στο «Ρόιτερς». Είπε ακόμη: «ο ρόλος μας είναι
να είμαστε μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, να χειροκροτούμε κάθε τι
θετικό, να καταδικάζουμε όλα τα αρνητικά και να προτείνουμε εναλλακτικές
λύσεις». Ετσι από τη μια μεριά εμφανίζεται ως εγγυητής απέναντι στην
αστική τάξη ότι μπορεί να χειραγωγήσει το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, από
την άλλη καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στο λαό ότι κάτι καλό μπορεί να
προκύψει από την κυβέρνηση που ετοιμάζονται να συγκροτήσουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ -
ΔΗΜΑΡ ή αν δεν προκύπτει, αυτός θα την πιέζει για να προκύπτει, (τα
ίδια έλεγε και με το ΠΑΣΟΚ του 2009), και τις διαβουλεύσεις εντός της
λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, διαβουλεύσεις επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου,
που σημαίνει μέτρα αντιμετώπισης της γενικευμένης κρίσης σε όφελος του
κεφαλαίου, άρα κανένα όφελος για το λαό. Ετσι σαν έτοιμος από καιρό
δίνει εξετάσεις ως ικανή δύναμη ενσωμάτωσης των λαϊκών δυνάμεων στο
σύστημα, άρα ως ο καλύτερος διαθέσιμος μοχλός αναμόρφωσης της
σοσιαλδημοκρατίας. Και πάνω απ' όλα ως γιαλαντζί αντίπαλος της
κυβέρνησης.
Δεν είναι όλες οι «αντιπολιτεύσεις» υπέρ του λαού
Οτι το ΚΚΕ έχει ευθύνη
επειδή επικράτησε η συντηρητική παράταξη είπε προχτές στη ΝΕΤ ο
εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ εξηγώντας - όπως το κόμμα του εκτιμά - ότι χάθηκε
μία ευκαιρία για τη συγκρότηση «αριστερής» κυβέρνησης. Ετσι, μπορεί τόσα
χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ να κατήγγειλε όσους έσπρωχναν το λαό από τη ΝΔ στο
ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν, αλλά τώρα που ο ίδιος βρίσκεται στη μία μεριά του
νέου αντιλαϊκού διπόλου, αλλάζει στάση. Αναμενόμενο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ
θεωρεί τον εαυτό του... αντίπαλο δέος στην αντιλαϊκή πολιτική. Ομως δεν
είναι. Γιατί αυτό που κάνει δεν είναι παρά να προβάλλει διαφορετικές
συνταγές για τη διαχείριση της αντιλαϊκής επίθεσης. Και αυτό ακριβώς
είναι που κάνει επικίνδυνο και αδιέξοδο για το λαό και τον
«αντιπολιτευτικό» ρόλο που ήδη διεκδικεί.
Αλλωστε, τα λένε μόνοι
τους. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην προχτεσινή δήλωση που έκανε μετά τη
συνάντηση με τον πρόεδρο της ΝΔ διευκρίνισε πως στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η
αξιοποίηση των σημαντικών δυνατοτήτων «διαπραγμάτευσης» και
«επαναδιαπραγμάτευσης», δηλαδή συναλλαγής με τα επιτελεία που προχωρούν
και εξειδικεύουν την αντιλαϊκή επίθεση. Τέτοιες «διαπραγματεύσεις»
θυμίζουν τους «διαλόγους» που κάνουν οι κοινωνικοί εταίροι πριν από κάθε
νέο αντεργατικό μέτρο με στόχο να εγκλωβιστούν οι εργάτες από
αυταπάτες, να συμφιλιωθούν με τους αντιπάλους τους και αντί να
οργανωθούν απέναντί τους να κάθονται να εξαντλούνται σε «συζητήσεις»...
Τέτοιο ρόλο διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλά για «ισχυρή, αποτελεσματική και
υπεύθυνη αντιπολίτευση». Η οποία - όπως εξήγησε ο Αλ. Τσίπρας - θα
«ασκεί κριτική για τα κακώς κείμενα» (αλήθεια, μήπως θεωρεί ότι υπάρχει
περίπτωση μία κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ να έχει στην πολιτική της και
«καλώς κείμενα»;). Η οποία θα «ελέγχει την κυβέρνηση σε κάθε της βήμα»,
λες και το ζήτημα με την πολιτική της ΝΔ είναι κάποιος να ελέγχει, να
συναιτίσει, να μαλώνει τους εμπνευστές της για να μην ξεχνούν τους
στόχους τους... Είναι ή δεν είναι αυτό καλλιέργεια αυταπατών και
συγχύσεων για τις επιδιώξεις και την αντιλαϊκή στρατηγική της ΝΔ;
* * *
Ομως δεν είναι αυτή η «αντιπολίτευση»
που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Γιατί, αληθινή αντιπολίτευση στην
αντιλαϊκή πολιτική είναι αυτή που προβάλλει και δρα για τον άλλο δρόμο
ανάπτυξης, αυτόν που κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια και αξιοποιώντας -
αναπτύσσοντας τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας θα δώσει απάντηση
στα λαϊκά προβλήματα.
«Αντιπολιτεύσεις», όπως αυτές που διεκδικεί
να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιφυλάσσουν παγίδες για το λαό, όπως βεβαιώνει η
πείρα και των λαών από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οπου, στο όνομα της
συσπείρωσης ενάντια στις συντηρητικές δυνάμεις, ένα μεγάλο κομμάτι των
λαϊκών στρωμάτων περιορίστηκε σε «αντι-δεξιά» μέτωπα στα οποία καλούσαν
αδελφά του ΣΥΡΙΖΑ κόμματα και καλύφτηκε η στρατηγική συμφωνία των δύο
τέτοιων «στρατοπέδων» που αν και εμφανίζονταν διαφορετικά, συμφωνούσαν
αρμονικά στη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης. Μαζί τα δύο «στρατόπεδα»
κράτησαν τους λαούς δεμένους χειροπόδαρα στους ιμπεριαλιστικούς
οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και υποθήκευσαν την ειρήνη και τις παραγωγικές
δυνατότητες της γης τους. Εγκλώβισαν τους εργαζόμενους σε λογικές
διαχείρισης (είτε ως κυβέρνηση είτε ως «αντιπολίτευση»), μειώνοντας τις
απαιτήσεις και τις προσδοκίες τους. Και αντί να διεκδικούν με βάση τον
πλούτο που παράγουν και αυξάνουν, τους χειραγωγούν να διεκδικούν με βάση
τις «ρεαλιστικές αντοχές», δηλαδή τις «αντοχές» των μονοπωλίων.
Ποδηγέτησαν το λαϊκό κίνημα στο πλαίσιο της «κοινωνικής συνοχής» και των
«κοινωνικών διαλόγων», πάσχισαν να εξουδετερώσουν κάθε αγωνιστική
διάθεση των εργαζομένων ενισχύοντας όσο δεν παίρνει την αυταπάτη ότι το
μέλλον τους κρίνεται από το μέλλον της «επιχειρηματικότητας». Και
βέβαια, όταν ξεμπροστιάστηκε εντελώς ο αντιλαϊκός χαρακτήρας τέτοιων
«προοδευτικών» κυβερνήσεων, ήρθε η ανάκαμψη της «συντηρητικής»
παράταξης, όπως έγινε στην Ιταλία και στη Γαλλία.
***
Αλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ
στο πρόγραμμά του μίλησε για «καμένη γη» που θα παραλάβει αν γίνει
κυβέρνηση και βεβαίως όσα ψίχουλα υπόσχονταν τα συνέδεε με την έξοδο από
την κρίση, δηλαδή με την ενδυνάμωση και τις επενδύσεις του κεφαλαίου!
Και υποσχέθηκε ότι δε θα πάρει χειρότερα μέτρα. Ε, σ' αυτό το μη
χειρότερα θα αντιπολιτευτεί. Κανένας εγκλωβισμός λοιπόν σε
«αντιπολιτεύσεις» που δεν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι εξίσου
επικίνδυνες με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Τώρα συσπείρωση με το ΚΚΕ,
οργάνωση της λαϊκής πάλης και αντεπίθεση.
