Η εγκατάλειψη χτυπά την πόρτα και του σταδίου του Πανιωνίου ΓΣ

Του Νίκου Γεωργόπουλου*

Είχα πάνω από 50 χρόνια να τριγυρίσω το στάδιο του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου στη Ν. Σμύρνη. Οι αναμνήσεις πολλές και η συγκίνηση μεγάλη. Αυτό το στάδιο είναι άρρηκτα δεμένο με ένα κομμάτι των αθλητικών παιδικών μου χρόνων. Ένας χώρος κατά βάση του κλασικού αθλητισμού.

Ο Πανιώνιος Γυμναστικός Σύλλογος και οι αθλητικοί παράγοντες των δεκαετιών, με τη σημαντική παρουσία του Ηλία Μισαϊλίδη, είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στο στίβο την εποχή εκείνη. Ο Πανιώνιος εκτός από τους μεγάλους αθλητές που έβγαλε, Δεπάστα, Μαρσέλο κλπ., είχε και την καλύτερη γυναικεία ομάδα για δεκαετίες. Εκείνη την εποχή, όταν μιλούσαμε για γυναικείο αθλητισμό εννοούσαμε Πανιώνιο. Μεγάλες αθλήτριες είχανε βγει από αυτό το στάδιο. Φανή Αργυρίου, Λένα Μασέρα, Λερίου, αλλά και η (μετέπειτα) γυναίκα μου Αγγελική Κλωνάρη. Στο συγκεκριμένο στάδιο την πρωτοείδα (για να προσθέσω και μία ρομαντική νότα), το 1952, εγώ σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, εκείνη δώδεκα. Την ξαναείδα μια δύο φορές ακόμα το 1953 και το 1954 ταξιδέψαμε μαζί στους Βαλκανικούς του Βελιγραδίου.

Το σημερινό στάδιο του Πανιωνίου έχει πολλά και αξεπέραστα προβλήματα με πρώτο και κύριο ότι στερείται αθλητικού υλικού π.χ. έχει έξι εμπόδια και δέκα σπασμένα. Δεν υπάρχουν κοντάρια άλματος επί κοντώ, τα στρώματα άλματος εις ύψος και επί κοντώ έχουν κλείσει δεκαετία, χωρίς να υπάρχει καμιά περίπτωση αντικατάστασής τους. Το ταρτάν δεν είναι στα καλύτερά του. Οι διορθώσεις που έγιναν το 2010 κόστισαν 70.000 ευρώ και πληρώθηκαν από τους γονείς. Το στάδιο έχει έξι διαδρομές. Αυτό πάει να πει ότι δεν μπορούν να γίνουν αγώνες και βέβαια δεν έχει προθερμαντήριο. Κάτι που δεν το φρόντισε κανένας, ενώ υπήρχαν διάφοροι χώροι.

Εκεί βρήκα τους έξι προπονητές του Συλλόγου. Όλοι υπήρξαν μεγάλοι αθλητές.

Ο Νότης Παπούλιας (Ν. Π.), πρωταθλητής στα 1.500 μ. με 3,37, στα 3.000 μ. με 7,43, στα 5.000 μ.με 13,28 και στα 3.000 στιπλ. με 8,28. Μεγάλες επιδόσεις που σήμερα φαντάζουν εξωπραγματικές.

Ο Αντρέας Τσόνης (Α. Τ.), άλτης του επί κοντώ είχε καταρρίψει το ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου στον κλειστό στίβο με 5,36 και είχε κερδίσει το 1983 τους Βαλκανικούς Αγώνες στη Σμύρνη. 

Ο Γιώργος Οικονομίδης (Γ. Ο.), πρωταθλητής παίδων, εφήβων, αντρών στα 400μ. με 46,46 με δύο συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Αθήνα και Σίδνεϊ και πρώτος Ολυμπιονίκης. 

Ο Κώστας Βογιατζάκης στους δρόμους ταχύτητας, πρώτος Βαλκανιονίκης κλειστού στίβου στα 60μ. με 6,66 και πρώτος Βαλκανιονίκης στα 100 μ. με 10,39 το 1999.

Ο Κώστας Καπετανάκης (Κ. Κ.) στα οριζόντια άλματα, πρωταθλητής στο επί κοντώ και ο Βάλσαμος Νομικός στις ρίψεις.

Βρέθηκα λοιπόν ανάμεσα σε πρωταθλητές. Χαιρόμουνα που τους έβλεπα. Προπονητές που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για αυτό που αγαπάνε.

- Για πείτε μου, παιδιά, τι γίνεται εδώ; Η πρώτη δική μου εντύπωση μόλις μπήκα στο στάδιο είναι ότι πρόκειται για ένα σχετικά σουλουπωμένο χώρο. Προχωρώντας όμως και ψάχνοντας, διαπίστωσα ότι έχει πολλές αδυναμίες. Εσείς τι λέτε;

- Ν. Π.: Νίκο, έτσι είναι τα πράγματα. Δεν έχουμε αθλητικό υλικό. Π.χ. έχουμε έξι εμπόδια και δέκα σπασμένα. Πώς θα γίνει η προπόνηση;

- Α. Τ.: Τα στρώματα του άλματος εις ύψος και του επί κοντώ τα βρήκαμε από τύχη. Τα πήρε ο αέρας από το Στάδιο Φυλής, το οποίο είχανε κατασκευάσει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα πέταξε στο δρόμο. Έτσι τα φέραμε στον Πανιώνιο. Σήμερα δεν μπορείς να αγοράσεις στρώματα γιατί κοστίζουν 15.000 ευρώ το καθένα. Βάλε και 6.000 έως 8.000 ευρώ τους στυλοβάτες. Πού να βρεθούν αυτά τα χρήματα σήμερα. Και βέβαια το πρόβλημά μας είναι τα κοντάρια. Δεν υπάρχουν. Θυμάμαι όταν ήσουν τεχνικός σύμβουλος το 1982-1983 είχαμε άφθονο υλικό στο στάδιο Καραϊσκάκη.

- Φοβάμαι ότι από τότε έχει να γίνει μεγάλη παραγγελία αθλητικού υλικού. Σήμερα όποιο στάδιο έχω επισκεφθεί, η πρώτη διαπίστωση και βέβαια τα πρώτα παράπονα που γίνονται είναι για την έλλειψη αθλητικού υλικού.

- Α. Τ.: Νίκο, να πούμε και κάτι ακόμα, εκτός του γεγονότος ότι δεν έχουμε αθλητικό υλικό, σε λίγο έτσι όπως πάμε δεν θα έχουμε ούτε στάδια να γυμναζόμαστε. Μας πήρανε το Καραϊσκάκη, μας παίρνουνε και τον Αγ. Κοσμά…

- Ν. Π.: Καλό είναι να θυμόμαστε, Νίκο, και καλά κάνεις και το επισημαίνεις εσύ πάντα, ότι και από το Καραϊσκάκη και από τον Αγ. Κοσμά πετάξανε τις Εθνικές Ομάδες δέκα αθλημάτων, εκτός των σωματείων, των αθλητών και των σχολείων.

- Για πες μου Νίκο Παπούλια; Γιατί έχουμε πέσει τόσο πολύ στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις; Ούτε τα ρεκόρ που έκαναν οι συναθλητές μου την εποχή τη δική μου δεν κάνουν σήμερα.

- Ν. Π.: Έτσι είναι. Αυτά τα αγωνίσματα θέλουν υπομονή και επιμονή. Κάτι που σπανίζει σήμερα. Δεν υπάρχουν κίνητρα. Και στην κρίσιμη ηλικία μόλις τα παιδιά μπουν στο Λύκειο, τα χάνουμε. Υπάρχει η πίεση των γονιών, οι οποίοι δικαίως ανησυχούν για το μέλλον τους. Εγώ σαν παιδαγωγός προπονητής, δεν μπορώ να πω στους γονείς μην ανησυχείτε. Αν όμως υπήρχαν κίνητρα, τα πράγματα μπορεί να ήταν αλλιώς. Έτσι λοιπόν λέω στους γονείς την αλήθεια. Ας έρθει το παιδί να γυμναστεί όποτε μπορεί. Επιδόσεις όμως έτσι δεν μπορούν να γίνουν. Γιατί χρειάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια σκληρής δουλειάς για να έχεις αποτελέσματα. Πώς, λοιπόν, θα γίνει αυτό;

- Νομίζω όμως ότι λείπουν και άλλα πράγματα.

 - Ν. Π.: Ασφαλώς. Π.χ. πήγαμε στο αθλητικό κέντρο στο Καρπενήσι, για το οποίο έχουν δαπανηθεί πολλά λεφτά. Όπως ξέρεις αυτό το κέντρο είχε γίνει για να διευκολύνει όλα τα αθλήματα. Σε πληροφορώ ότι τα έχασα από αυτά που είδα. Έχει εντελώς ερειπωθεί. Πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά που δαπανήθηκαν;

- Για πες μου σήμερα οι εγκαταστάσεις του σταδίου σας ικανοποιούν;

- Ν. Π.: Κοίταξε να δεις. Μετά το κλείσιμο του Αγ. Κοσμά ο ΣΕΓΑΣ νομίζω ότι θα έπρεπε να μας φροντίσει. Θα μπορούσε π.χ. να μετατρέψει τον Πανιώνιο σε προπονητικό κέντρο.

- Οι σχέσεις σας με τον ΣΕΓΑΣ ποιες είναι;

- Α. Τ.: Εμείς είμαστε ανεξάρτητοι. Γι' αυτό και είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Το μεγάλο πρόβλημα για μας είναι ότι θα χάσουμε το κλειστό του Αγ. Κοσμά και το στάδιο. Για εμάς ήταν μεγάλο εργαλείο. Δεν ξέρω πού θα βρούμε τέτοιο χώρο.

- Νομίζω ότι υπάρχει μία πρόταση από την Ηλιούπολη, από τον κ. Πιπερίδη, να τοποθετηθεί εκεί το κλειστό, δίπλα από το στάδιο που είναι στο Χαλικάκι.

- Α. Τ.: Ναι, πράγματι υπάρχει μια τέτοια πρόταση. Ακούω ότι έχουν γίνει κάποιες μελέτες.

- Για πες μου Γιώργο Οικονομίδη, πώς πάνε τα δικά σου αγωνίσματα;

- Γ. Ο.: Έχουμε παιδιά. Προσπαθώ να ανεβάσω το αγώνισμα των εμποδίων. Όλα στηρίζονται στα παιδιά. Αν έχουμε παιδιά, όλα μπορούνε να γίνουν. Το πρόβλημά μας είναι τα φροντιστήρια, αλλά και τι άλλο μπορείς να κάνεις; Δυστυχώς τα διαβάσματα, το άγχος του σχολείου, οι πανελλαδικές εξετάσεις, δημιουργούν ένα άσχημο κλίμα.

- Δεν υπάρχει καμιά συνεργασία υπουργείου Παιδείας με τις αθλητικές ομοσπονδίες και τα αθλητικά σωματεία;

- Α. Τ.: Τώρα άγγιξες το πιο σοβαρό ζήτημα. Αφού ξέρεις πολύ καλά και σε ακούω συνέχεια που το αναφέρεις ότι δεν υπάρχει σχολικός αθλητισμός. Είμαι καθηγητής σε Γυμνάσιο και Λύκειο και σε πληροφορώ ότι αντί να αυξάνονται οι ώρες της γυμναστικής, συνεχώς τις μειώνουν. Από πού λοιπόν περιμένουμε να δούμε παιδιά στους στίβους; Πώς θα βγούνε παιδιά στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις όταν αυτό το είδος της προπόνησης είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται πολύς χρόνος; Τα παιδιά με τον τρόπο που ζουν πλέον δεν έχουν μάθει να κουράζονται.

- Ν. Π.: Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο. Ο δυτικός τρόπος ζωής έχει αλλάξει. Ακόμα και τα παιδιά των μεταναστών, αποφεύγουν να κουραστούν.

- Επειδή είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν έχουμε αθλητισμό στα σχολεία, αυτό μπορούμε να πούμε ότι οφείλεται ως ένα σημείο και στον τρόπο ζωής; Το λέω αυτό επειδή το παιδί δεν έχει μάθει από την παιδική του ηλικία να αθλείται.

- Ν. Π.: Ασφαλώς. Όλα μαθαίνονται στο σχολείο. Μιλάμε για την οικονομική κρίση που έχει πλήξει την Ελλάδα. Και το γεγονός ότι δεν πέφτουν χρήματα στον Αθλητισμό μάς λένε ότι εκεί οφείλεται. Μιλάω όμως με πρώην συναθλητές μου από την Ισπανία και την Ιταλία και μου λένε ότι η κρατική επιχορήγηση δεν έχει μειωθεί προς τον Αθλητισμό. Ενώ έχουμε κοινό νόμισμα. Ο προϋπολογισμός προς τις ομοσπονδίες τους και τα σωματεία τους παραμένει ο ίδιος. Μόνο εμείς έχουμε κάνει περικοπές. Φαίνεται ότι υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων, άλλη φιλοσοφία. Εδώ η προπονητική από όλους εμάς ασκείται από αγάπη. Κανείς δεν πιστεύει από εμάς ότι από αυτό το επάγγελμα θα γίνει πλούσιος.

- Τι μπορούμε λοιπόν να πούμε για τον Αθλητισμό.

- Γ. Ο.: Νομίζω ότι έχουμε φύγει από τα πολύ άσχημα και πάμε λίγο καλύτερα.

- Α. Τ.: Διαφωνώ σε αυτό. Τα πράγματα χειροτερεύουν.

- Κώστα Καπετανάκη, πώς πάμε;

- Κ. Κ.: Αυτή την περίοδο έχουμε κάποια παιδιά. Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν έχουμε υλικό. Από τις Ακαδημίες τα παιδιά που έρχονται είναι μετρημένα στα δάχτυλα και λιγότερα αυτά που αξίζουν. Οι γονείς τα έχουν απομακρύνει από τα σπορ. Άλλα προβλήματα που έχουμε είναι ότι το στάδιο αρχίζει και γερνάει. Δεν έχουμε αθλητικό υλικό και ό,τι χαλάει δεν μπορούμε να το αντικαταστήσουμε. Το στάδιο το 2010 το διορθώσαμε λίγο με χρήματα των γονιών. Κόστισε γύρω στις 70.000 ευρώ.

- Πώς πάει η συγκατοίκηση με το ποδόσφαιρο;

- Κ. Κ.: Έχουμε προβλήματα, αλλά τα παλεύουμε. Είναι δύσκολη η συγκατοίκηση. Του χρόνου έχουμε αποφασίσει όλοι μαζί οι συνάδελφοι να τρέξουμε στα σχολεία για παιδιά. Η πολιτεία βέβαια έχει την κύρια ευθύνη. Και, βέβαια, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το τμήμα μας είναι πολύ σοβαρά π.χ. πρόκειται να φύγουμε με αποστολές για τους διάφορους αγώνες που γίνονται στην επαρχία. Τα έξοδα θα καλυφθούν από τους μισθούς τους δικούς μας και εμείς θα πληρωθούμε πολύ αργότερα. Έτσι είναι τα πράγματα. Δουλεύουμε από κέφι. Αν τα παρατήσουμε, πάει ο Αθλητισμός. Ευτυχώς έχουμε πολύ καλή συνεργασία μεταξύ μας όλοι οι συνάδελφοι και έφορος του αθλητικού τμήματος είναι ο κ. Ζαχουλίτης με τον οποίο έχουμε άριστες σχέσεις.

* * *

Το κλειστό του Αγ. Κοσμά κάλυπτε πράγματι τις ανάγκες του στίβου. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ότι κανείς δεν αναφέρεται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), για το οποίο δαπανήθηκαν του κόσμου τα εκατομμύρια για να το εκμεταλλεύεται τελικά η ΚΑΕ Ολυμπιακός. Μια επιχείρηση η οποία ουσιαστικά δεν προσφέρει τίποτα στον ελληνικό Αθλητισμό. Δεν καταλαβαίνω βάση ποιας λογικής ο ΣΕΓΑΣ δεν διεκδικεί το χώρο και το χρόνο που του ανήκουν. Όλη την εβδομάδα θα μπορούσε να γυμνάζεται εκεί και να παραχωρείται ο χώρος στην ΚΑΕ Ολυμπιακός για να κάνει τα παιχνίδια του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούσε στο ΣΕΦ να φιλοξενούνται και άλλα ολυμπιακά αθλήματα, όπως είναι τα βαριά αθλήματα, όπως είναι το βόλεϊ, όπως είναι η ξιφασκία, το πινγκ πονγκ κλπ. Υπάρχει αθλητική ηγεσία για να δώσει λύση ή τελικά και ο χώρος αυτός θα έχει την τύχη του σταδίου Καραϊσκάκη και θα δοθεί στους αδελφούς Αγγελόπουλοι;

*Ο Νίκος Γεωργόπουλος είναι βετεράνος πρωταθλητής του στίβου, πρώην τεχνικός σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ