Το Ιδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ», που εκφράζει το οπορτουνιστικό Κόμμα της «Λίνκε» (Αριστερά) Γερμανίας, ο Ομιλος «Χέλε Πάνκε» και το «Κέντρο για Δημοκρατία»
εγκαινίασαν τη Δευτέρα στο Βερολίνο έκθεση με τίτλο «Η αδελφή χώρα
κάηκε, μετανάστευση, ρατσισμός, αντισημιτισμός και νεοναζισμός στη
Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία».
Θέμα ήταν ο τρόπος συμπεριφοράς στη ΓΛΔ απέναντι στους αλλοδαπούς εργαζόμενους, που απασχόλησε η χώρα αυτή από το 1965 ως το 1989. Πρόκειται για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εκπαιδευόμενους από χώρες όπως το Βιετνάμ, η Κούβα, η Μοζαμβίκη, η Ανγκόλα, η Ουγγαρία και η Πολωνία κ.ά. Αυτοί οι εργαζόμενοι ενίσχυσαν τομείς όπως η ελαφρά βιομηχανία και η βιομηχανία καταναλωτικών ειδών. Ο αριθμός τους, η διάρκεια παραμονής τους και τα δικαιώματά τους καθορίζονταν με την κυβέρνηση της χώρας τους, με διακρατικές συμφωνίες. Εμεναν 2 με 6 χρόνια στη ΓΛΔ και αυτό το χρόνο τον χρησιμοποιούσαν για εκμάθηση επαγγέλματος ή ειδίκευση που θα τους ήταν αργότερα χρήσιμη στη χώρα τους.
Αυτό το γεγονός δεν αναφέρεται καθόλου στην έκθεση, αντίθετα ο κατάλογος της έκθεσης μιλάει για «φτηνά εργατικά χέρια για την καταστραμμένη οικονομία της ΓΛΔ» και σημειώνει: «Τους έπαιρναν τα διαβατήρια, τους στοίβαζαν σε άσυλα αποκομμένους από τον πληθυσμό της ΓΛΔ και τους παρακολουθούσε η Στάζι σαν εν δυνάμει ταξικούς εχθρούς».
Ωστόσο το αντικομμουνιστικό ψέμα έχει «κοντά ποδάρια». Κατά τη συζήτηση στην έκθεση το κλίμα οξύνθηκε και η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας γύρισε «μπούμερανγκ» στους εμπνευστές της. Πρώην εργαζόμενοι απ' αυτές τις χώρες πήραν το λόγο και είπαν ότι τέτοια προβλήματα δεν είχαν επί ΓΛΔ και ότι μετά την επανένωση της Γερμανίας βρέθηκαν αντιμέτωποι με ζητήματα όπως η ανεργία, ο ρατσισμός και η απειλή εκδίωξης. Επίσης πολλοί Ανατολικογερμανοί, που ασχολούνταν επί ΓΛΔ με τους φιλοξενούμενους εργάτες, είπαν ότι τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά απ' ό,τι τα παρουσιάζει η έκθεση και ότι δεν περίμεναν κάτι τέτοιο από το Ιδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ». Ενας Κουβανός, που μεγάλωσε στη ΓΛΔ, είπε χαρακτηριστικά: «Αυτή η έκθεση είναι μια προσβολή για τους αλλοδαπούς αλλά και για τους πολίτες της ΓΛΔ».
Θέμα ήταν ο τρόπος συμπεριφοράς στη ΓΛΔ απέναντι στους αλλοδαπούς εργαζόμενους, που απασχόλησε η χώρα αυτή από το 1965 ως το 1989. Πρόκειται για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εκπαιδευόμενους από χώρες όπως το Βιετνάμ, η Κούβα, η Μοζαμβίκη, η Ανγκόλα, η Ουγγαρία και η Πολωνία κ.ά. Αυτοί οι εργαζόμενοι ενίσχυσαν τομείς όπως η ελαφρά βιομηχανία και η βιομηχανία καταναλωτικών ειδών. Ο αριθμός τους, η διάρκεια παραμονής τους και τα δικαιώματά τους καθορίζονταν με την κυβέρνηση της χώρας τους, με διακρατικές συμφωνίες. Εμεναν 2 με 6 χρόνια στη ΓΛΔ και αυτό το χρόνο τον χρησιμοποιούσαν για εκμάθηση επαγγέλματος ή ειδίκευση που θα τους ήταν αργότερα χρήσιμη στη χώρα τους.
Αυτό το γεγονός δεν αναφέρεται καθόλου στην έκθεση, αντίθετα ο κατάλογος της έκθεσης μιλάει για «φτηνά εργατικά χέρια για την καταστραμμένη οικονομία της ΓΛΔ» και σημειώνει: «Τους έπαιρναν τα διαβατήρια, τους στοίβαζαν σε άσυλα αποκομμένους από τον πληθυσμό της ΓΛΔ και τους παρακολουθούσε η Στάζι σαν εν δυνάμει ταξικούς εχθρούς».
Ωστόσο το αντικομμουνιστικό ψέμα έχει «κοντά ποδάρια». Κατά τη συζήτηση στην έκθεση το κλίμα οξύνθηκε και η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας γύρισε «μπούμερανγκ» στους εμπνευστές της. Πρώην εργαζόμενοι απ' αυτές τις χώρες πήραν το λόγο και είπαν ότι τέτοια προβλήματα δεν είχαν επί ΓΛΔ και ότι μετά την επανένωση της Γερμανίας βρέθηκαν αντιμέτωποι με ζητήματα όπως η ανεργία, ο ρατσισμός και η απειλή εκδίωξης. Επίσης πολλοί Ανατολικογερμανοί, που ασχολούνταν επί ΓΛΔ με τους φιλοξενούμενους εργάτες, είπαν ότι τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά απ' ό,τι τα παρουσιάζει η έκθεση και ότι δεν περίμεναν κάτι τέτοιο από το Ιδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ». Ενας Κουβανός, που μεγάλωσε στη ΓΛΔ, είπε χαρακτηριστικά: «Αυτή η έκθεση είναι μια προσβολή για τους αλλοδαπούς αλλά και για τους πολίτες της ΓΛΔ».
