Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» και οι «καημοί» της...

Στις 31/8/2012 η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ, συνδικαλιστική οργάνωση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ), εξέδωσε ανακοίνωση - κάλεσμα ενόψει των συλλαλητηρίων στη ΔΕΘ με τίτλο: «Να τελειώνουμε με την πολιτική τους, πριν μας τελειώσουν...». Οι αντιμνημονιακές κορόνες, οι οποίες κυριαρχούν στην ανακοίνωση, προσπαθούν να κρύψουν από τους εργαζόμενους ότι η γραμμή τους δεν στοχεύει στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Επιχειρούν να εμπεδωθεί η αντίληψη που προβάλλει ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση με ωφελημένους το κεφάλαιο και τους εργάτες. Πράγμα που δεν έγινε ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ. Αυτό που θα συμβεί, αν οι εργαζόμενοι «ακούσουν» τα καλέσματα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» είναι η αλλαγή του οδηγού στο τιμόνι της κυβερνητικής διαχείρισης του συστήματος εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα.
Πιο συγκεκριμένα:
Από την αρχή, προβάλλει το γνωστό επιχείρημα περί παράδοσης της οικονομίας και της κοινωνίας από την ελληνική κυβέρνηση στους δανειστές, με συνέπεια να βιώνουν οι εργαζόμενοι και η χώρα «μια ολοκληρωτική και χωρίς προσχήματα επίθεση του κεφαλαίου».
Λένε στην ουσία ότι όλη η κοινωνία βιώνει τις συνέπειες αυτής της πολιτικής άρα και οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες γενικότερα. Οι απέξω καπιταλιστές (και αυτοί όχι όλοι) είναι οι εχθροί και οι από μέσα τουλάχιστο θιγμένοι.
Αθωώνει μ' αυτόν τον τρόπο την ντόπια αστική τάξη. Αθωώνει το καπιταλιστικό σύστημα που είναι η πραγματική αιτία της αντιλαϊκής βαρβαρότητας. Αναφέρει: «Η Ελλάδα αποτελεί υπόδειγμα καταστροφής, είναι καθαρό προϊόν κοινών επιλογών των μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας».
Υποδεικνύει σαν αιτία των δεινών των εργαζομένων τα μνημόνια. Με αυτόν τον τρόπο κρύβει ότι η κρίση είναι γέννημα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, για να υπονοήσει ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη καπιταλιστική διαχείριση που θα δείξει ευαισθησία για τις ανάγκες των εργατών και όχι για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας όπως εξ ορισμού συμβαίνει. Αποκρύπτει ότι τα μέτρα των μνημονίων αποτελούν στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου εδώ και χρόνια για να δημιουργήσει πιο ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία του. Πιο φθηνούς, πιο ευέλικτους, χωρίς δικαιώματα εργάτες. Συνειδητά αποκρύπτει ότι τα μέτρα που παίρνονται στην Ελλάδα πάρθηκαν σε όλη την ΕΕ, είτε υπήρχαν, είτε δεν υπήρχαν μνημόνια, είτε υπήρχαν ελλείμματα, είτε όχι, είτε υπήρχε μεγάλο χρέος, είτε μικρότερο από κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικές, νεοφιλελεύθερες, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές. Γι' αυτό η ΑΠ, ως θιασώτης του ευρωμονόδρομου, μετέτρεψε την αρχική της θέση για μονομερή κατάργηση των μνημονίων σε «ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων». Τι σημαίνει πραχτικά αυτό: Επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα, την ΕΕ για ένα νέο μνημόνιο στη θέση αυτού του μνημονίου, το οποίο όμως θα διαπραγματευτούν σθεναρά, χρησιμοποιώντας το πλάνο Β που κρατάνε μυστικό, γιατί πολύ απλά είναι πλάνο για την προστασία του κεφαλαίου, την παραμονή της χώρας στην ΕΕ πάση θυσία, άρα πακέτα ενισχύσεων για τους επιχειρηματικούς ομίλους με σκληρή λιτότητα για το λαό.
Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης, σχετικά με το δημόσιο χρέος, κάνουν λόγο «για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του». Η αναγνώριση του χρέους, ή μέρους αυτού, είναι αναγνώριση ότι ο λαός χρωστάει στην πλουτοκρατία. Με τη θέση αυτή προωθούν τη γραμμή διαπραγμάτευσης που έχει στον πυρήνα της τι και πόσα θα χάσει η εργατική τάξη. Απόρροια αυτής της γραμμής είναι και οι υπογραφές από μεριάς τους, ΣΣΕ που προβλέπουν μειώσεις μισθών, οι οποίες προβάλλονται και ως επιτυχία.
Θέλουν να κρύψουν την αλήθεια οι της «Αυτόνομης Παρέμβασης», αλλά οι αναφορές τους στην ανάπτυξη του αντίδοτου για την κρίση κατά την ΑΠ τους διαψεύδουν.
Λένε: «Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος», «παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας με επίκεντρο την κοινωνία και τους εργαζόμενους». Κρύβουν βασικά ζητήματα. Προς όφελος ποιων θα γίνει η ανάπτυξη; Ποιοι θα τη σχεδιάσουν; Τα μέσα παραγωγής ποιος θα τα έχει στα χέρια του; Γιατί για ανάπτυξη φωνάζουν όλοι. Η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες για το κεφάλαιο και το πέρασμα στην καπιταλιστική ανάπτυξη έχοντας εξασφαλίσει πιο φθηνή εργατική δύναμη αφορά το σύνολό του και όχι μόνο ένα τμήμα του (τραπεζικό) άρα η εργατική τάξη απέναντί της έχει την ολότητα της αστικής τάξης. Αυτή είναι η ουσία που η ΑΠ και ο ΣΥΡΙΖΑ την κρύβουν, γιατί η γραμμή τους δεν έρχεται σε σύγκρουση με την καπιταλιστική εξουσία. Οι προτάσεις τους για εθνικοποίηση και τα ρέστα είναι στο πρώτο συρτάρι της αστικής εξουσίας «για να κοινωνικοποιηθούν οι ζημιές και να ιδιωτικοποιηθούν τα κέρδη», όπως λέει και πασίγνωστος αστός οικονομολόγος. Αλλωστε, καταλαβαίνει ο καθένας ότι η τράπεζα (δημόσια ή ιδιωτική) δε θα λυπηθεί τον εργάτη που χρωστάει δόσεις για το σπίτι του.
Στην Ελλάδα υπάρχει το ΚΚΕ
Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης λένε: «Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, που σε τόσο σύντομο χρόνο να έχει σχεδιαστεί και εκτελεστεί η πιο ληστρική και η πιο βάρβαρη επιδρομή στα δικαιώματα των εργαζομένων».
Κάνουν πως δε γνώριζαν τίποτα για το φόνο.
Τα μέτρα που παίρνονται και ο βασικός τους κορμός περιγράφεται με ακρίβεια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Δεν ήρθαν τα μέτρα από τον ουρανό. Ούτε τα σχεδίασαν στη στιγμή κάποιοι φωστήρες της αστικής τάξης για να εφαρμοστούν τώρα στην Ελλάδα. Αποτελούσαν ανάγκη του κεφαλαίου, για να εδραιώσει και να μεγαλώσει την κερδοφορία του. Αυτή η ανάγκη του κεφαλαίου, σε συνθήκες κρίσης, γίνεται πιο επιτακτική.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο Συνασπισμός ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα έδωσαν μάχη, για να περάσει η γραμμή του ευρωμονόδρομου μέσα στους εργαζόμενους. Οι ίδιοι είναι που καλούσαν σε αγώνες με «λογικά» πλαίσια και με «λογικά» αιτήματα τότε που συντελούνταν η πολυπόθητη, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΠ, καπιταλιστική ανάπτυξη. Από κοινού με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στήριζαν τη στρατηγική του κεφαλαίου και τώρα βγήκαν στα κεραμίδια να κάνουν τους «επαναστάτες».
Γιατί, όμως, άργησαν τα περισσότερα μέτρα να παρθούν και παίρνονται τώρα με τη μορφή καταιγίδας; Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει το ΚΚΕ. Γιατί υπάρχουν οι κομμουνιστές που δρουν μέσα στο εργατικό κίνημα. Γιατί υπάρχουν τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Γιατί το ΚΚΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό δεν περιορίστηκαν μόνο στο να προειδοποιήσουν τους εργαζόμενους για όλα αυτά που έρχονται. Οργάνωσαν τον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της. Αν το ΚΚΕ είχε ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δήλωνε πίστη και αφοσίωση στην ΕΕ, δήλωνε ότι θα κάτσει φρόνιμο και αν το συνδικαλιστικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό αποδεχόταν και συμμετείχε στους κοινωνικούς διαλόγους, όπως έκανε η «Αυτόνομη Παρέμβαση», η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και τα κόμματά τους, σήμερα τα πράγματα για τον εργαζόμενο λαό θα ήταν τρισχειρότερα και από άποψη βιοτικού επιπέδου και από άποψη λαϊκών αντιδράσεων.
Aν η πλειοψηφία του εργατικού κινήματος είχε στηρίξει τη γραμμή που έβαζε το ΠΑΜΕ εδώ και χρόνια και αν είχε εισακουστεί η φωνή του ΠΑΜΕ πλατυτέρα, τώρα θα κουβεντιάζαμε με διαφορετικούς όρους για την αντιμετώπιση της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης.
Ιδια λόγια με άλλα λόγια
Συνεχίζει στην ανακοίνωσή της η ΑΠ: «Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ [...] εγκατέλειψε σε χρόνο μηδέν κάθε συζήτηση για διαπραγμάτευση και απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Δεν άσκησε πίεση στους δανειστές. Δεν κατέθεσε και "δεν διαπραγματεύτηκε" καν κάποιο εναλλακτικό σχέδιο άμυνας [...]».
Δηλαδή, η διαπραγμάτευση πέθανε, ζήτω η διαπραγμάτευση!!
Το πρόβλημα για την ΑΠ, και κατ' επέκταση για τον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, είναι η καπατσοσύνη του διαπραγματευτή. Αν είναι «καπάτσος» ο διαπραγματευτής, αν ξέρει να ασκεί πίεση η εκάστοτε κυβέρνηση, τότε μπορεί να προκύψουν θετικά αποτελέσματα. Τα ίδια λόγια με αυτά των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Οποιες διαφορές έχουν είναι άνευ ουσίας για το λαϊκό συμφέρον. Για το φτωχό λαό, ανάλογα τη στιγμή και τη σκοπιμότητα κάνουν πως τάχα ενδιαφέρονται. Ομως, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές, στόχος τους είναι η προστασία των ιερών και των οσίων της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τα ιερά και τα όσια της ΕΕ.
Και επειδή ο στόχος του πολιτικού φορέα που εκπροσωπεί η ΑΠ είναι και το τιμόνι της διακυβέρνησης απαιτούνται και εργαλεία που θα τον στηρίξουν, και σήμερα και αύριο, προετοιμάζει τον κατάλληλο εξοπλισμό: «[...] Ο συντονισμός ομοσπονδιών αποτελούν τα πρώτα αναγκαία βήματα για την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Η συγκρότηση ενός νέου ταξικού, αγωνιστικού ρεύματος είναι προϋπόθεση για την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας και της αποτελεσματικής δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού μετώπου από όλους τους χαμένους του μνημονίου [...]».
Καταλαβαίνουν ότι πλέον η ΓΣΕΕ με το σημερινό συσχετισμό δεν μπορεί να παίξει το ίδιο καλά όπως πριν το ρόλο της ενσωμάτωσης εργαζομένων, για αυτό επιδιώκουν τη δημιουργία ενός πολιτικο - συνδικαλιστικού ρεύματος που θα μπορεί να λέει παχιά λόγια για μεγάλους και συγκρουσιακούς αγώνες, αλλά στην ουσία του να λειτουργεί σαν αμορτισέρ της λαϊκής αγανάκτησης. Και την κατάλληλη στιγμή θα κάνει τη βρώμικη δουλειά, όπως στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων της οποίας ηγείται η ΑΠ. Μια ομοσπονδία που υπέγραψε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με μειώσεις μισθών. Τέτοιο κίνημα θέλουν. Ενα κίνημα που θα χωρέσει και τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ που τώρα παριστάνουν τις μετανοούσες Μαγδαληνές, για να εξασφαλίσουν τη «θεσούλα τους». Ενα κίνημα που θα χωρέσει κάθε καρυδιάς καρύδι για να διασφαλιστεί η αποκοπή των εργαζομένων από τη γραμμή ρήξης και σύγκρουσης με το μεγάλο κεφάλαιο που εκφράζει το ΠΑΜΕ. Γιατί, αυτή η γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει εμπόδιο στις επιδιώξεις τους.
Δύο δρόμοι υπάρχουν, που και οι δύο απαιτούν θυσίες
Το ΚΚΕ απευθύνεται στους εργαζόμενους με καθαρά λόγια. Ο ένας δρόμος είναι αυτός που προτείνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανεξαιρέτως όλα τα άλλα κόμματα. Ο δρόμος της διαχείρισης της σαπίλας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος για τα λαϊκά στρώματα, τους εργάτες, τους μικρούς αγρότες. Οδηγεί στην εξαθλίωση. Είναι δοκιμασμένος. Είτε μέσα στην ΕΕ, είτε έξω, είτε με ευρώ είτε με δραχμή το μάρμαρο θα το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και το κεφάλαιο θα θησαυρίζει. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που προτείνει το ΚΚΕ. Ο δρόμος του αγώνα, της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου. Ο δρόμος της συγκρότησης μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας εργατών, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων αγροτών, νεολαίας, γυναικών που θα υπερασπιστεί τη ζωή της λαϊκής οικογένειας και θα ανοίξει το δρόμο για την κατάχτηση της εργατικής εξουσίας που θα δώσει λύσεις στα προβλήματα και τα βάσανα των εργαζομένων. Οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα έχουν ανάγκη από το δρόμο ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ. Ενα δρόμο που θα σχεδιάσει την οικονομία με βάση τις ανάγκες των λαϊκών οικογενειών, όπου θα είναι κτήμα του λαού τα μέσα παραγωγής, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ με εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτός ο δρόμος απαιτεί θυσίες. Απαιτεί σύγκρουση με την εργοδοσία στους χώρους δουλειάς, απαιτεί επιμονή και διάθεση προσωπικού χρόνου για την οργάνωση των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά. Απαιτεί αντοχή στις δυσκολίες της ταξικής πάλης. Απαιτεί ακλόνητη πίστη για την τελική νίκη.
Ομως, αυτές οι θυσίες θα φέρουν νικηφόρα αποτελέσματα για ένα μέλλον λαϊκής ευημερίας. Οσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.

Του
Γιάννη ΤΑΣΙΟΥΛΑ*
*Ο Γιάννης Τασιούλας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ