Όπως σημειώνουν: «Η συντρόφισσα Δήμητρα Γαρυφαλάκη γεννήθηκε τον Μάρτη του 1934 στην Κοτσαντίνα (Σπαρτιά) του νομού Λακωνίας. Ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του Πιέρρου Ατσαβέ και της Ρίνας Τσαμασίρου.
Μετά την επικράτηση του ΕΛΑΣ και την εκδίωξη των Γερμανών από την περιοχή, αρχίζει η περίοδος της ''λευκής τρομοκρατίας''. Οι ντόπιοι φονιάδες συνεργάτες των ναζί απολαμβάνουν την πλήρη υποστήριξη του αστικού κράτους και των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Η συμμορία με το όνομα «Λεωνίδας» του ταγματασφαλίτη εγκληματία Λεωνίδα Βρεττάκου (μετέπειτα βουλευτή) μαζί με τον Χίτη Γιάννη Παυλάκο επέδραμαν σε χωριά, δολοφονούσαν, βασάνιζαν, βίαζαν και λήστευαν στην περιοχή της ανατολικής Μάνης. Το 1946 εισβάλουν στο σπίτι του Πιέρρου, τον απαγάγουν μπροστά στα μάτια της 12χρονης Δήμητρας, χτυπώντας την βάναυσα. Δολοφονούν τον πατέρα της στον Ταΰγετο. Το πτώμα του δεν θα βρεθεί ποτέ.
Στέκεται όρθια. Το 1955 έρχεται στην Αθήνα φιλοξενούμενη του θείου της Προκόπη Τσαμασίρου. Ψάχνει για δουλειά ως οικιακή βοηθός. Γνωρίζεται και παντρεύεται τον σ. Γιώργη Γαρυφαλάκη. Οι συζητήσεις του με τη Δήμητρα σε συνδυασμό με τα βιώματά της, δεν αργούν να την πείσουν ότι μόνο η εργατική τάξη, με την οργανωμένη δράση και ζωή, με οδηγό τα κομμουνιστικά ιδεώδη, μπορεί να ανατρέψει το βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού.
Εντάσσονται στον μηχανισμό της ΕΔΑ κι αναπτύσσουν δράση. Αποκτούν δύο παιδιά και προσπαθούν μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες να τα μεγαλώσουν και να τα σπουδάσουν. Η Δήμητρα στέκεται αρωγός στον Γιώργη, ο οποίος ουκ ολίγες φορές συλλαμβάνεται και καταλήγει στα κρατητήρια του ΚΒ’ Αστυνομικού τμήματος (εκεί γνώρισε την ''περιποίηση'' του βασανιστή Μπάμπαλη). Η Δήμητρα δεν υπέκυψε ούτε στους εκφοβισμούς, ούτε στις απειλές και τις βιαιοπραγίες. Κάθε χτύπημα την κάνει πιο δυνατή, γιγαντώνει το μπόι της. Όπως τότε, αμέσως μετά τα Ιουλιανά, που η αστυνομία επιτέθηκε με άκρατη βία σε μια συγκέντρωση μέσα στο θέατρο Χατζηχρήστου. Τη Δήμητρα τη χτυπάνε άγρια και την τραυματίζουν βαριά στο θώρακα. Άντεξε, σηκώθηκε. Με το εξιτήριο στο χέρι μπαίνει αμέσως στη δράση. Την περίοδο της δικτατορίας συνεχίζουν με τον Γιώργη την παράνομη δράση. Αναλαμβάνουν και φέρνουν εις πέρας την κυκλοφορία του παράνομου Κομματικού τύπου αξιοποιώντας το στεγνοκαθαριστήριο του Τσαμαλή στην πλατεία Νέας Σμύρνης. Στο σπίτι τους δε, κρύβουν κατά διαστήματα κυνηγημένους αγωνιστές, όπως ο Κώστας Καλλιμάνης, ο Γιάννης Παλαβός, ο Κώστας Οικονόμου κ.ά.
Η πίστη της στο Κόμμα, τον Μαρξισμό – Λενινισμό και το Σοσιαλισμό έχει ατσαλωθεί, είναι αδιαπραγμάτευτη. Στη διάσπαση το 1968, δεν κάνει βήμα πίσω. Μπαίνει στη μάχη ενάντια στον οπορτουνισμό και αναθεωρητισμό. Δεν διστάζει να έρθει σε ρήξη με όλη της την οικογένεια που ακολούθησε τους οπορτουνιστές.
Το 1974 οργανώνεται στο Κόμμα από τους Σπύρο και Θέτιδα Κωτσάκη. Αμέσως αναλαμβάνει καθήκοντα και στήνει με τις συντρόφισσες Σουρμελίδη και Κακουλίδου τον Δημοκρατικό Σύλλογο Γυναικών Νέας Σμύρνης, ενώ εκλέγεται και συμμετέχει στα όργανα της ΟΓΕ. Πρωτοστατεί στη δημιουργία και συμμετέχει στην Προοδευτική Ένωση Μητέρων Ελλάδας (ΠΕΜΕ) που συσπείρωσε μητέρες θυμάτων της δικτατορίας (νεκρών στο Πολυτεχνείο, φυλακισμένων, εξόριστων, κρατουμένων κ.λπ.).
Παθαίνει φυματίωση με αποτέλεσμα την καταπόνηση της υγείας της. Και πάλι δεν το βάζει κάτω. Αναλαμβάνει και ανταποκρίνεται σε διάφορες χρεώσεις από το Κόμμα (οργανωτικές, μαζικές κ.ά.).
Εκλέγεται σύνεδρος στο 10° Συνέδριο και λαμβάνει μέρος σε επόμενες Προσυνεδριακές Συνδιασκέψεις. Για πολλά χρόνια ήταν Γραμματέας της ΚΟΒ Φάρου. Δίνει σκληρή μάχη με τους οπορτουνιστές στην κρίση του 1991. Αταλάντευτα στο πλευρό του Κόμματος και της εργατικής τάξης, υπερασπίζεται σθεναρά τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, την αυτοτέλεια του Κόμματος και το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Αρνείται να παραδώσει την Κομματική της ταυτότητα στη συνέλευση του Συνασπισμού που γίνεται στο Άλσος της Νέας Σμύρνης. Με δική της επιμονή και παρέμβαση ξανανοίγουν τα γραφεία του Κόμματος στη Νέα Σμύρνη. Συμβάλει τα μέγιστα για να ξαναπατήσει στα πόδια της η Οργάνωση, να μεγαλώσει, να αναπτύξει δράση στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Μεγάλη έγνοια της ήταν η νεολαία. Δεν σταμάτησε να εκδηλώνει τη χαρά της για τη μαζικοποίηση της ΚΝΕ και την αυξανόμενη συμμετοχή του κόσμου στα Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή.
Μέχρι πριν λίγο καιρό που την εγκατέλειψαν οι δυνάμεις της και την κατέβαλαν οι ασθένειες, δεν σταμάτησε να δίνει τη μάχη για τη διάδοση του ''Ριζοσπάστη''.
Η σ. Δήμητρα ήταν παράδειγμα σεμνότητας και αγωνιστικότητας για όλους τους συντρόφους. Θα τη θυμόμαστε μέσα από τα λόγια της: ''Είμαι περήφανη για τη ζωή που έζησα, που τίμησα το Κόμμα μου και που με τίμησε και αυτό με την αγάπη των συντρόφων μου''».
Η αποχαιρετιστήρια τελετή θα γίνει σε χώρο του Νεκροταφείου Νέας Σμύρνης την Παρασκευή 17 Νοέμβρη στις 12 το μεσημέρι.
Η οικογένεια της επιθυμεί, αντί στεφάνων να δοθεί ενίσχυση στο ΚΚΕ ή στη «Σπίτι του Αγωνιστή (Τράπεζα Πειραιώς ΙΒΑΝ GR0901720230005023048023175 ή Εθνική Τράπεζα: IBAN GR4001100400000004076801473)
