Οι μέρες είναι πρόσφορες!
Τηλεόραση, προσωπικότητες κάθε είδους, Δημοτική Αρχή, Δημοτικές παρατάξεις,
Κράτος, εκκλησία, ιδρύματα πάσης φύσης, ΜΚΟ, ακόμα και η φασιστική Χρυσή Αυγή, παροτρύνουν
τον κόσμο που ακόμα δεν έχει
εξαθλιωθεί, «να βρει τη φιλανθρωπία μέσα του», δίνοντας με τον πετσοκομμένο
οβολό του «στους λιγότερο τυχερούς» αυτού του τόπου μια ευκαιρία να κάνουν
καλύτερες γιορτές.
Αρκεί αυτό; Αρκεί μια
φορά το χρόνο να ανοίγουμε λίγο τα μάτια και αυτιά μας; Φτάνει να αναγνωρίζουμε
ότι υπάρχει πρόβλημα και δίνοντας ό,τι μπορεί ο καθένας, να νιώθουμε ήσυχοι με
την συνείδησή μας, να νιώθουμε ότι συμβάλλαμε στη ελάττωση του προβλήματος και
να συνεχίζουμε τη ζωή μας αδιαφορώντας για τα πραγματικά αίτια που έφεραν χιλιάδες
εργαζόμενους σε κατάσταση εξαθλίωσης;
Αλήθεια!; Τι σημαίνει
«παζάρι αγάπης»; Από πότε η αγάπη παζαρεύεται και έχει τιμή; Με τα βάρβαρα μέτρα
που παίρνουν κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ για λογαριασμό των μονοπωλίων πάνω στις
πλάτες μας, σε 5-6 μήνες δεν θα είναι ο καθένας από εμάς στην ίδια θέση; Λίγα
ευρώ, λίγα τρόφιμα, λίγα ρούχα, (αν φτάνουν και στον σκοπό που λένε ότι
προορίζονται), θα κάνουν κάποια διαφορά; Ας σκεφτούμε: τι σόι φιλάνθρωπος μπορεί
να είναι εκείνος που, αφού έχει γεμίσει τα μπαούλα του λεφτά, πετάει τους
εργαζόμενους στους δρόμους και μετά πετάει ένα ξεροκόμματο στις οικογένειές
τους ως ευεργέτης;
Με το βάθεμα της
καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που έχουν
εξαπολύσει εναντίον του λαού, κυβέρνηση, ΕΕ, πλουτοκρατία, οδηγούνται όλο και
περισσότερα λαϊκά στρώματα σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Ομολογούν
ότι θα τσακιστεί κόσμος και κοσμάκης στη χρονιά που έρχεται - πάρουν δεν πάρουν
τη δόση οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους. Και ζητάνε από τα ίδια τα θύματα
να επιστρατεύσουν «αποθέματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς».
Για εμάς, η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία
ή εθελοντισμός, που υποκαθιστά την κρατική ευθύνη. Είναι η μαχητική έκφραση
στήριξης στους ανέργους και στις οικογένειές τους, στις εργατικές και λαϊκές
οικογένειες, στα παιδιά τους, είναι βασικό στοιχείο της δράσης μας και όχι
αποσπασμένη πράξη. Η αλληλεγγύη μας εκφράζεται με κινητοποιήσεις και
παρεμβάσεις που οργανώνουμε για να μη μείνει λαϊκή οικογένεια χωρίς ρεύμα και
νερό, για να μην πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα για την Υγεία και
την Παιδεία, για να έχουν όλοι οι άνεργοι επίδομα ανεργίας και
ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για να μη χαρατσώνονται οι οδηγοί στα διόδια, για
να έχουν τα παιδιά μας βοήθεια για το σχολείο κ.ά.
Ναι λοιπόν, θα
αναπτύξουμε ακόμα περισσότερα δίκτυα αλληλεγγύης! Ναι, δε θα αφήσουμε
κανέναν να πέσει κάτω, θα δώσουμε το χέρι σ' όποιον σηκώνεται! Ναι, θα
οργανωθούμε καλύτερα για να πολεμήσουμε από κοινού με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την
ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ και το ΜΑΣ.
Είναι αυτά ακριβώς που δε θέλουν να κάνουμε όσοι μας καλούν
να βάλουμε πλάτη για τη σωτηρία των μονοπωλίων και του συστήματός τους. Επικαλούνται
τη νομιμότητα τους, μόλις τους πούμε ότι δεν βάζουμε πλάτη, ότι έχουμε σκοπό να
καταδικάσουμε τον υπαίτιο που μας έφερε σ' αυτά τα χάλια κι ότι ακόμα περισσότερο
έχουμε σκοπό να μην αφήσουμε να ξανασυμβεί, άρα έχουμε σκοπό να πολεμήσουμε.
Με θυσίες; ναι, με θυσίες.
Οι οποίες όμως είναι σαφώς λιγότερες, μικρότερες, πιο ανώδυνες απ' αυτές που βιώνουμε
σήμερα. Μέτρο της
πραγματικής αλληλεγγύης είναι η συμμετοχή στον πόλεμο ενάντια στον
εκμεταλλευτή. Άρα δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, αλλά για πόλεμο της
τάξης μας ενάντια στη δική τους: των μονοπωλίων και της ολιγαρχίας των ντόπιων
και ξένων πλουτοκρατών.
Η λύση βρίσκεται στο αυτονόητο που είναι και απαραίτητο: την προσωπική
συμμετοχή του καθένα μας! Οργανωμένα στη δουλειά και στη γειτονιά, μπορούμε να
δώσουμε με καλύτερους όρους τη μάχη για να ξεμπερδεύουμε με τους εκμεταλλευτές μας
- την αιτία όλου του προβλήματος. Για να ανοίξει ο δρόμος για πραγματικές
λύσεις.
